روش های حل مشکلات موجود در شبکه
در اغلب اوقات وقتی با مشکلی مواجه میشویم در حل آن عجله کرده و همین امر سبب میشود که ندانیم چگونه و از کجا باید شروع کنیم این امر در زمینه شبکه های کامپیوتری هم صادق است. شرکت پردیس پارس مقاله ای را در زمینه روش های حل مشکلات موجود در شبکه که برگرفته از مستندات شرکت سیسکو می باشد در خدمت شما خوانندگان عزیز قرار داده است.
شرکت پردیس پارس ارائه دهنده خدمات شبکه، امنیت شبکه، پشتیبانی از شبکه های کامپیوتری، راه اندازی میل سرورها، ایجاد ارتباط بین شعب، راه اندازی میکروتیک، مجازی سازی دیتا سنتر و مجازی سازی دسکتاپ و … می‌باشد.
روش های حل مشکلات موجود در شبکه:
Troubleshooting Methodology:
1. Bottom-up
در این روش جهت رفع مشکلات شبکه ای با مولفه های فیزیکی شروع میکنیم و سپس وارد لایه های بعد میشویم . متدلوژی OSI را در نظر میگیریم و طبق همان لایه به لایه به سمت بالا حرکت میکنیم. این روش بسیار موثر و کارآمد است. به این نکته توجه داشته باشید که بیشتر مشکلات شبکه ای در لایه های پایین رخ میدهد و دیدگاه bottom-up اغلب نتایج موثر و شاید سریعی به همراه داشته باشد. به این دلیل که لایه های پایین معمولا شامل مشکلاتی است که بیش از یک فرد را تحت تاثیر قرار میدهد.
در رویکرد نزولی bottom-up نیاز است تمام قطعات و اینترفیس ها مورد بازدید قرار گیرد. به عبارت دیگر، بدون در نظر گرفتن ماهیت مشکل، ابتدا با یک بررسی جامع از تمام المان های هر لایه، کار را با لایه فیزیکی شروع میکنیم و به سمت بالا حرکت میکنیم. در هر لایه انتخاب برای شروع کار تا حدودی در دست خودتان می باشد.
به طور خلاصه در این روش ابتدا کابل ها، VLAN ها، IP آدرس ها و برنامه ها مورد بررسی قرار میگیرند.
2. Top-Down
وقتی دیدگاه top-down را جهت رفع مشکلات نتورک انتخاب میکنید ابتدا با برنامه کاربر شروع کرده و به صورت نزولی لایه های مدل OSI را طی و رو به پایین حرکت میکنیم. اگر لایه ای شرایط درستی برای کار نداشت شناسایی شده و دلایل ایجاد مشکل شناسایی میشود.
اغلب زمانی ما رویکرد top-down را انتخاب میکنیم که اعتقاد داریم مشکل در برنامه یا لایه های بالا رخ داده است و با موارد ساده ای طرف میباشیم. تجربیات گذشته نشان میدهد که نصب برنامه های جدید، تغییرات در اینترفیس کاربر یا اضافه کردن قابلیت های امنیتی دلایل عمومی هستند که معمولا سبب بروز مشکل شده و میتوانیم از روش top-down استفاده نماییم. معایب انتخاب این رویکرد زمانی نمایان میشود که با مشکلی پیچیده روبرو شویم که در لایه های پایینی رخ داده باشد. در این صورت زمان و تلاش زیادی را برای بررسی برنامه های کاربر هدر داده ایم.
به طور خلاصه در این روش ابتدا برنامه ها سپس IP آدرس ها و بعد کابلها مورد بررسی قرار میگیرند.
3. The Divide-and-Conquer
هنگامی این روش را انتخاب میکنید که تحقیقات خود را به صورت مشخص و منظم انجام نداده اید. وقتی شما رویکرد divide-and-conquer را انتخاب میکنید یعنی یک لایه را مشخص کرده و وضعیت آن را بررسی میکنید. اگر لایه انتخابی درست کار کرد وارد لایه بعدی میشوید و آنرا مورد بازبینی قرار میدهید باید توجه داشته باشید که این روش از روال منظم و الگوریتم ثابتی پیروی نمیکند. انتخاب لایه بر اساس تجربه شما و نوع مشکل به وجود آمده صورت میپذیرد. برای مثال اگر کاربری اطلاع دهد که برای ورود به بعضی از وب سایت ها با مشکل مواجه شده است شما به عنوان کارشناس سیستم تصمیم میگیرید که نیازی به عیب یابی در لایه فیزیکی، دیتا لینک یا حتی در لایه نتورک وجود ندارد.
با این حال، اگر تعدادی از کاربران گزارش بدهند که آنها در دستیابی به اینترنت با مشکلاتی روبرو شده اند شما بلادرنگ سراغ لایه شبکه رفته و گام بعدی را بر اساس همین داشته های خود بر میدارید.
به صورت خلاصه شبکه را تقسیم بندی میکنیم و در قسمت های تقسیم شده کارها را چک و تیک می نماییم.
4. Device Swapping
در این روش به شیوه ای کاملا آسان و بدون در نظر گرفتن لایه ها تجهیز سخت افزاری را عوض خواهیم کرد. البته باید توجه داشته باشید که در این رویکرد اطمینان حاصل میکنید که مشکل از تجهیزات سخت افزاری است سپس نسبت به تعویض آنها اقدامات لازم را انجام میدهیم. سعی کنید از تجهیز بکاپ داشته باشید همچنین Spare قطعه را تهیه نمایید تا در صورت خرابی مجدد کمترین زمان جهت بازگشت به حالت اولیه را ایجاد نمایید.